- ابوالبقاء عکبری (اَ بُلْ بَ)
محب الدین عبدالله بن ابی عبدالله الحسن بن ابی البقاء عبدالله بن حسین عکبری، و کنیت او ابوفضیل ادیب نحوی فقیه و حاسب حنبلی. مولد او بغداد به سال 538 هجری قمری او در نحو شاگرد ابن خشاب و یحیی بن نجاح بود. وقتی تدریس مدرسه نظامیه را با شرط قبول مذهب شافعی بدو دادند و او سر باززد. وی در کودکی بعلت آبله نابینا گشت، گویند کتب را بر او میخواندند و او مطالب را در ذهن خویش فراهم می آورد و سپس بکاتب املا میکرد و طریقۀ تألیف او بدین گونه بود. وفات او در 616 هم به بغداد بود. او راست: شرح کتاب ایضاح ابوعلی فارسی. شرح دیوان متنبی معروف به شرح عکبری. شرح لمع ابن جنی. شرح مفصل زمخشری. شرح خطب ابن نباته. کتاب اعراب القرآن موسوم به تفسیرالتبیان. کتاب اعراب الحدیث. کتاب اعراب الحماسه. شرح مقامات حریری، پشمینۀ نهایت نرم که آن را سقلاط خاص نیز نامند